Weekend 1

Dit weekend scheidden onze wegen. Dr Franco, een gynaecoloog uit het ziekenhuis nam Philip en mij mee naar een hospitaal in de campo (platteland) voor zijn 24h-wacht. De twee andere chicos gingen op reis met een paraguayaanse studentenclub, aan hen het woord in een volgend verslag…
Zoals we wel konden verwachten: een avontuur. Om vier uur ’s ochtends na veel te weinig slaap begon onze reis naar St Ani, een dorp 200km ten noorden van Asucion. Dr Franco vertelde honderduit over alles wat er te zien was onderweg, zodat ik heel attent moest blijven en ja-knikken terwijl Philip achteraan lekker kon indommelen… Ik zet enkele fotootjes internet want het landschap was erg mooi.
Het is moeilijk om onze ervaring in het landelijke ziekenhuis te beschrijven. We mochten meewerken op Spoedgevallen en een kijkje nemen in het bevallingskwartier. Het went heel snel om in de plaatselijke omstandigheden met weinig middelen te functioneren, maar vanaf je werkelijk stilstaat bij wat je doet en ziet, zijn de verschillen met een modern ziekenhuis hallucinant. Zo moest ik Dr Franco en Philip helpen om zich klaar te maken voor een chirurgische ingreep. Pakjes hadden we zelf mee, een gaasdoekje diende als geimproviseerde muts, handschoenen waren extreem moeilijk te verkrijgen en de plastieken voorschoot van de Dr moest ik met plakband achteraan herstellen om te kunnen sluiten. We moesten er ook aan wennen dat geen enkele onderzoekstafel of bed er rolde, maar alles in het bestel geval schuift: patienten moeten met baxter en eventuele indalende baby zelf naar de operatiezaal wandelen! Op spoed waren slachtoffers van moto-accidenten onze meest frequente klantenIk heb ook voor de eerst keer gehecht zónder pincet (maar gelukkig mét handschoenen die ik altijd handig in mn zak heb zitten) en boven een vuilnisbak. De familieleden van patienten moeten trouwens altijd eerst al het nodige materiaal kopen in de farmacie op de hoek, voor iemand kan onderzocht worden, ook de handschoenen.
Haha… en zeggen dat niemand van onze assistenten het in zijn hoofd haalt om met deze Dr mee te komen. Voor ons was het een mooie gelegenheid om onze ogen op te trekken (of in Philips geval: rood doorlopen ogen toe te houden na een acute allergische aanval midden in de nacht door het deken waaronder hij sliep…)! Ook hier hadden we toffe jonge dokters om mee te werken. Waarschijnlijk gaan we nog terug.