De moordmijnen van Potosi
Door: Lucas
10 December 2008 | Bolivia, Potosí
Dit is de zilvermijn die een groot deel van de oorlogen van Spanje heeft gefinancierd in de jaren 1700. Van de mijnwerkers stierven op termijn 7/10 door het werk.
Op heden is de levensverwachting van de mijnwerkers hier 45 jaar en vallen er 49 doden per jaar door ongelukken in de mijn zelf.
Voor we in de mijn gingen, kregen we beschermkledij en een mijnwerkerslamp. We vroegen ook bescherming van de Pacha Mama (=Moeder Aarde) door BRANDalcohol op de grond te sprenkelen en op te drinken!
In de mijn
De ingang van de mijn was als de spoorweg onder het Kanaal, maar dan net hoog genoeg voor je hoofd, modder aan je voeten met ijzeren staven die voor rails moesten doorgaan.
Niemand kreeg een stofmasker, terwijl er daar meer stof aanwezig was dan bij een rally race op droge, onverharde grond bezaaid met volle stofzuigzakken.
De tocht door de mijn was de meest avontuurlijke speleologie die ik ooit gedaan heb. Het was alsof je de dag van je geboorte herbeleefde!
Werkomstandigheden: onbeschrijfelijk primitief om nog te bestaan in het jaar 2008: ze kauwen hier constant coca blaadjes, omdat ze geen tijd/geld hebben om tijdens hun zwaar werk te eten.
1 man was gaten aan het beitelen om dinamiet in te steken: een werkje van 4 uur voor 1 gat.
Na een explosie wordt al het onzuiver erts geschept in een wagonnetje (merk op, je moet je constant bukken, vele gangen hebben een hellingsgraad van 45 graden, en zijn dus zonder rails)
Eenmaal had Jeroen zelfs bij een afdaling in zo’n tunnel van 45 graden helling, een stuk steunbalk in zijn handen, waarbij een grote steen naar beneden tuimelde.
De karretjes die op de sporen staan en minimum 1 ton wegen, worden vervolgens over de modderige , verroeste en te kleine rails getrokken tot bij een verzamelplaats.
Daar worden de wagonnetjes uitgegoten en wordt het gruis opgeschept in reuze emmers, die vervolgens naar boven worden opgetrokken met mankracht.
Op heden is de levensverwachting van de mijnwerkers hier 45 jaar en vallen er 49 doden per jaar door ongelukken in de mijn zelf.
Voor we in de mijn gingen, kregen we beschermkledij en een mijnwerkerslamp. We vroegen ook bescherming van de Pacha Mama (=Moeder Aarde) door BRANDalcohol op de grond te sprenkelen en op te drinken!
In de mijn
De ingang van de mijn was als de spoorweg onder het Kanaal, maar dan net hoog genoeg voor je hoofd, modder aan je voeten met ijzeren staven die voor rails moesten doorgaan.
Niemand kreeg een stofmasker, terwijl er daar meer stof aanwezig was dan bij een rally race op droge, onverharde grond bezaaid met volle stofzuigzakken.
De tocht door de mijn was de meest avontuurlijke speleologie die ik ooit gedaan heb. Het was alsof je de dag van je geboorte herbeleefde!
Werkomstandigheden: onbeschrijfelijk primitief om nog te bestaan in het jaar 2008: ze kauwen hier constant coca blaadjes, omdat ze geen tijd/geld hebben om tijdens hun zwaar werk te eten.
1 man was gaten aan het beitelen om dinamiet in te steken: een werkje van 4 uur voor 1 gat.
Na een explosie wordt al het onzuiver erts geschept in een wagonnetje (merk op, je moet je constant bukken, vele gangen hebben een hellingsgraad van 45 graden, en zijn dus zonder rails)
Eenmaal had Jeroen zelfs bij een afdaling in zo’n tunnel van 45 graden helling, een stuk steunbalk in zijn handen, waarbij een grote steen naar beneden tuimelde.
De karretjes die op de sporen staan en minimum 1 ton wegen, worden vervolgens over de modderige , verroeste en te kleine rails getrokken tot bij een verzamelplaats.
Daar worden de wagonnetjes uitgegoten en wordt het gruis opgeschept in reuze emmers, die vervolgens naar boven worden opgetrokken met mankracht.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
