Een filmreportage busreis

We hebben zopas een 2 weekse vakantie achter de rug in Peru (Machu Pichu) en in de hoogvlakte van Bolivia. Hier zijn enkele indrukken.

Een bus op ons traject naar Machu Pichu, was volgeboekt. Maar: volgeboekt is hier altijd relatief: we mochten er nog bij in de middengang. Dit werd een busreis gestolen uit een reportage.

We volgden smalle bergwegen waar iedereen een kruisteken maakte in de bochten. Toen we uit het raam keken, verstonden we waarom: we bevonden ons telkens aan een afgrond, waar maar 1 meter weg ons scheidde van de grazende lama’s 100 meter lager.

In een van die bochten stond een wegenwerker die wonder boven wonder niet overreden werd.
In een andere bocht vielen 2 bloemkolen uit het bagagerek op iemand zijn hoofd.

Enkele kilometers later hoorden we plots een grote knal en zagen we veel rook...
Verbrande motor? Ergens tegen gereden? Klapband?
Het was een klapband. Maar gelukkig bevonden we ons nu niet op een stuk weg waarop we maar 1 meter speling hadden tussen ons en de afgrond.

Het wiel werd van de bus geschroefd, en het 2de wiel dat erachter zat, had meer kraters dan de maan, maar was nog in zekere zin “intact”.

De chauffeur lepelde de kapotte rubberband uit de velg, en een klein jongentje moest naar het “dichtst bijzijnde” dorp lopen om een andere band te zoeken...

De lijfspreuk hier is: “niets is zeker, maar alles komt goed”. We maakten er dan ook het beste van, aten wat proviant en leken steeds meer op een fakir.
Een fakir die te lang op zijn nagelmatras had gelegen, bij ons waren deze dermatologische afwijkingen te wijten aan overmatig enthousiaste muggen die ons lichaam wilden bewonderen.

Nadat de band prothese was aangebracht, waggelden we verder.

Maar de pelgrimstocht naar Machu Pichu was nog niet voltooid: we moesten nog 3 uur wandelen langs mooie, oude spoorwegrails tussen de ruige Andes bergen. De enige manier waarop je onze indruk hiervan kan vatten, is door “De Zonnetempel” van Kuifje te lezen.